1. Μόνα Λίζα – Λεονάρντο ντα Βίντσι – 1503-1519.
Η Μόνα Λίζα είναι γνωστή εναλλακτικά και ως Τζοκόντα. Πρόκειται για προσωπογραφία της Λίζα Γκεραρντίνι, συζύγου του Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο, που ζωγράφισε ο Ιταλός καλλιτέχνης Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ο γνωστός πίνακας φιλοτεχνήθηκε την περίοδο από το 1503 μέχρι το 1519 και έγινε με την τεχνική της ελαιογραφίας.
2. Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι – Γιοχάνες Βερμέερ -1665.
Το έργο αυτό είχε μείνει γνωστό με πολλούς και διαφορετικούς τίτλους στη διάρκεια των αιώνων που έχουν μεσολαβήσει από τη δημιουργία του. Ο σημερινός του τίτλος προέκυψε στα τέλη του 20ου αιώνα και η έμπνευση προέρχεται από το μεγάλο σκουλαρίκι που ξεχωρίζει στο πορτραίτο της κοπέλας.
3. Έναστρη νύχτα – Βίνσεντ βαν Γκογκ- 1889.
Η Έναστρη Νύχτα είναι έργο του Ολλανδού Βίνσεντ βαν Γκογκ. Οκαλλιτέχνης αυτός κατατάσσεται στο κίνημα του μετα-ιμπρεσιονισμού. Το έργο φιλοτεχνήθηκε με την τεχνική της ελαιογραφίας τον Ιούνιο του 1889. Μέσα στο έργο του, ο καλλιτέχνης έχει εμπνευστεί από τη θέα που είχε το δυτικό παράθυρο του δωματίου του όταν βρισκόταν στο άσυλο Σεν Ρεμί ντε Προβάνς. Η στιγμή που αναπαρίσταται είναι αυτή ακριβώς πριν από την ανατολή, ενώ στο τοπίο ο βαν Γκογκ τοποθέτησε την εξιδανικευμένη εικόνα ενός χωριού.
4. Ο Μυστικός Δείπνος – Λεονάρντο Ντα Βίντσι – 15ος αιώνας.
Πρόκειται για έναν από τους γνωστότερους πίνακες όλων των εποχών, του περίφημου Ιταλού καλλιτέχνη Λεονάρντο ντα Βίντσι. Η στιγμή που επέλεξε ο καλλιτέχνης είχε μεγάλη θρησκευτική σημασία, αφού πρόκειται για μία από τις τελευταίες στιγμές που ο Ιησούς είναι ανάμεσα στους μαθητές του πριν από τη σταύρωση. Το επεισόδιο αυτό τοποθετείται σήμερα στη Μεγάλη Τετάρτη, και θεωρείται η στιγμή που ο Ιησούς παρουσίασε για πρώτη φορά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Μυστικός Δείπνος παρουσιαζόταν από τους καλλιτέχνες με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ο ντα Βίντσι κατάφερε να εφεύρει έναν νέο τρόπο να απεικονίσει το επεισόδιο, επηρεάζοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό τους καλλιτέχνες που ζωγράφισαν το ίδιο θέμα μετά από εκείνον.
5. Νυχτερινή περίπολος – Ρέμπραντ φαν Ράιν.- 1642.
Πρόκειται για ένα έργο πολύ μεγάλων διαστάσεων (363 εκ. × 437 εκ.), το οποίο καταφέρνει να εντάξει τους θεατές στη σκηνή που αναπαριστά. Μέσα στη σύνθεση, ο Ρέμπραντχρησιμοποίησε το φως και τις σκιές με έναν πολύ υποβλητικό τρόπο, δημιουργώντας
έντονες αντιθέσεις ανάμεσά τους και αφήνοντας μεγάλα σημεία του πίνακα σε σκοτεινούς τόνους, χρησιμοποιώντας μία τεχνική που ονομάζεται τενεμπρισμός. Τέλος, στον πίνακα ο καλλιτέχνης φτιάχνει, ουσιαστικά, ένα ομαδικό πορτραίτο. Στην εποχή του τα ομαδικά πορτραίτα ήταν κατά κύριο λόγο στατικά έργα. Ωστόσο, ο Ρέμπραντ κατάφερε να προσθέσει κίνηση με έναν πολύ οργανικό τρόπο.
6. Η Ελευθερία οδηγεί τον λαό – Ευγένιος Ντελακρουά-1830.
Το έργο φιλοτεχνήθηκε από έναν από τους γνωστότερους καλλιτέχνες του κινήματος του Ρομαντισμού, τον Γάλλο Ευγένιο Ντελακρουά. Ο Ντελακρουά στον πίνακά του αυτόν αντλεί έμπνευση από την Ιουλιανή Επανάσταση του 1830, αναπαριστώντας με ρεαλιστικό τρόπο τα σώματα όσων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή να έχουν σωριαστεί στο χώμα. Όμως, παρά τις απώλειες, στον πίνακα κυριαρχεί η εικόνα μίας γυναικείας μορφής που προσωποποιεί το ιδανικό της Ελευθερίας και θυμίζει αρχαιοελληνική ή ρωμαϊκή θεότητα. Η γυναικεία μορφή είναι εξιδανικευμένη, ξυπόλυτη και με γυμνό το στήθος της, υψώνοντας τη σημαία της επανάστασης, καθώς στρέφει το κεφάλι της στον λαό που την ακολουθεί, δίνοντάς τους το θάρρος να πολεμήσουν για τα ιδανικά τους.
7. Η εμμονή της μνήμης – Νταλί – 1931.
Ο Νταλί είναι ένας ζωγράφος από το κίνημα του σουρεαλισμού,
που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα ως αντίδραση των
καλλιτεχνών στη σκληρότητα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η εμμονή της μνήμης είναι ελαιογραφία σε καμβά, στην οποία ο Νταλί έχει απεικονίσει ένα πραγματικό τοπίο: πρόκειται για μία πραγματική έρημο κοντά στην Καταλονία της Ισπανίας, το μέρος
στο οποίο έμενε ο Νταλί. Τα ρολόγια που λιώνουν αντιπροσωπεύουν
για τον καλλιτέχνη το χάσιμο της σημασίας του χρόνου.
8. Ένα κυριακάτικο απόγευμα στο νησί Γκραντ Ζαντ – Ζωρζ Σερά – 1884-1886.
Το έργο του Ζωρζ Σερά θεωρείται ως η αρχή του κινήματος του νεο-ιμπρεσιονισμού. Το κίνημα αυτό είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον γαλλικό ιμπρεσσιονισμό και στα κινήματα που εμφανίστηκαν σε όλη την Ευρώπη στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο πίνακας δείχνει το απογευματινό μπάνιο των Γάλλων στο νησί Γκραντ Ζαντ και θεωρείται ένας από τους γνωστότερους, αλλά και σημαντικότερους πίνακες των τελών του 19ου αιώνα, αφού έδωσε μία νέα κατεύθυνση στη σύγχρονη τέχνη.
