ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ CACAO ROCKS
Πόσων χρονών είστε;
Είμαι 37.
Είδαμε στο ίντερνετ πως γεννηθήκατε το 1985.
Πρέπει να τους πω να το σβήσουν… Γίνεται αυτό; (γέλια)
Θα θέλαμε να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις για να σας γνωρίσουμε καλύτερα και εμείς και οι αναγνώστες μας.
Τέλεια… Το ξέρετε πως απαντώ πλέον αποκλειστικά σε μαθητικές εφημερίδες; (γέλια) Τον τελευταίο χρόνο μόνο σε σχολικές εφημερίδες έχω μιλήσει.
Γιατί σας λένε Cacao Rocks;
Να σου πω την αλήθεια δεν μου αρέσει και δεν πίστευα πως θα με ακολουθήσει τόσα χρόνια. Ήμουν μικρός και ασχολιόμουν με το graffiti. Ήταν της μόδας τα γράμματα να είναι περίπλοκα και να μην σημαίνουν κάτι συγκεκριμένο τα ονόματα, όπως πχ ο Bansky. Εγώ ήθελα να διαφέρω. Έκανα τα γράμματα όσο πιο απλά γίνεται και ευανάγνωστα και ήθελα να χρησιμοποιήσω λέξεις που τις καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε σε όλον τον κόσμο. Οι λέξεις cacao και rocks είναι απλές, όμως μαζί δεν σημαίνουν κάτι συγκεκριμένο. Θα μπορούσαν να σημαίνουν ‘’το κακάο τα σπάει’’ ή ‘’βράχια από κακάο’’. Μου άρεσε πως ήταν κάπως ποιητικό και δεν σημαίνει ακριβώς κάτι και επίσης πως όλοι οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο μπορούν να καταλάβουν αυτές τις δύο λέξεις. Αλλά δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου πως θα κάνω καριέρα με αυτό το όνομα και προσπαθώ τώρα να χρησιμοποιώ το κανονικό μου όνομα, όμως οι περισσότεροι συνεχίζουν να με λένε cacao rocks… μέχρι και τα ανίψια μου.
Πώς σας λένε πραγματικά;
Ιάσωνα Μέγκουλα. Ο πατέρας μου είναι ο Γιώργος Μέγκουλας, γλύπτης. Τώρα τελευταία προσπαθώ να το λέω και αυτό γιατί είμαι περήφανος για τον μπαμπά μου και ίσως για τον εαυτό μου που δεν χρησιμοποίησα την ιδιότητά του για να εξελιχθώ.
Σας αρέσει η δουλειά σας;
Όλες οι δουλειές είναι δουλειές. Καν αν σου αρέσει η δουλειά σου είσαι ευλογημένος άνθρωπος. Έχω κάνει πολλές δουλειές πριν γίνω επαγγελματίας ζωγράφος τα τελευταία 10 χρόνια. Μου αρέσει που μπορώ να δουλεύω μόνος μου, απομονώνομαι στο εργαστήριο και απολαμβάνω την ησυχία. Αλλά μου αρέσει και που μπορώ να ζωγραφίζω σε τοίχους και να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους. Και νιώθω ικανοποίηση που αυτά που φαντάζομαι παίρνουν μορφή και γίνονται πραγματικά.
Πόσων χρονών ξεκινήσατε τα graffiti και γιατί;
Κατάλαβα τι είναι graffiti στην Πέμπτη δημοτικού. Εγώ έμαθα για αυτό μέσα από το MTV. Έπαιζε τους Simpsons. Ο ήρωας ήταν ένα παιδί στην ηλικία σας και σε ένα επεισόδιο έκανε graffiti και ο δάσκαλος τον έβαλε τιμωρία να γράφει στον πίνακα 100 φορές ‘’δεν θα ξαναγράψω στον τοίχο’’. Μου είχε φανεί αστείο γιατί στην ουσία έγραφε στον τοίχο… Στην Πέμπτη δημοτικού έγραφα στα θρανία και στην 1η γυμνασίου πήρα το θάρρος να πάρω σπρέι και να γράψω σε τοίχο.
Γιατί χρησιμοποιείτε στα έργα σας τα ίδια χρώματα;
Γενικά οι ζωγράφοι χρησιμοποιούν 4-5 χρώματα. Εγώ απλά αποφάσισα να μην τα ανακατεύω, να τα χρησιμοποιώ καθαρά. Επηρεάστηκα από ζωγράφους του περασμένου αιώνα που ζωγράφιζαν με λίγα χρώματα, κυρίως από τον Μόραλη, τον Τσαρούχη και τον Ακριθάκη. Ένιωσα πως ήθελα πιο πολύ να ξεφύγω από αυτά που έβλεπα στο MTV και να ασχοληθώ με την ελληνική ζωγραφική. Ένιωθα πιο αυθεντικός έτσι. Προσπάθησα να θυμηθώ τι μου άρεσε πριν επηρεαστώ από τη ξενόφερτη τέχνη. Νιώθω πως έτσι συνεχίζω μια παράδοση που τείνει να χαθεί, γιατί οι καλλιτέχνες ασχολούνται πιο συχνά πια με ψηφιακά μέσα και με άλλες θεματολογίες. Τα χρώματα που χρησιμοποιώ είναι ελληνικά. Το λευκό θυμίζει τα σπίτια των Κυκλάδων και την ελληνική αρχιτεκτονική. Το μπλε είναι της θάλασσας και του ουρανού. Το μαύρο θυμίζει τις βυζαντινές εικόνες, τις φορεσιές των παπάδων ή τις φορεσιές της Κρήτης. Το χρυσό είναι επίσης από τη βυζαντινή ζωγραφική.
Τι θέλατε να γίνετε όταν ήσασταν μικρός;
Το πρώτο πράγμα ήταν μέλισσα (γέλια). Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Μετά ήθελα να γίνω αρχαιολόγος γιατί έβλεπα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, πάλι δεν τα κατάφερα. Στο λύκειο ήθελα να γίνω σκηνοθέτης γιατί μου άρεσαν οι ταινίες. Μετά τις πανελλήνιες πέρασα στη φιλοσοφική για να κάνω γαλλική φιλολογία. Μου ήταν πιο εύκολο γιατί η μαμά μου είναι Γαλλίδα και έκανα και τη χάρη των γονιών μου που ήθελαν να γίνω καθηγητής. Μετά το πανεπιστήμιο πήρα μια υποτροφία και σπούδασα φωτογραφία. Όλα αυτά τα χρόνια ζωγράφιζα και στον στρατό αποφάσισα πως αυτό που μου αρέσει πραγματικά είναι να ζωγραφίζω και αφοσιώθηκα σε αυτό.
Γιατί οι πίνακές σας αναπαριστούν συχνά νησιωτικά τοπία;
Ωραία ερώτηση με εύκολη απάντηση. Γιατί μου αρέσουν!
Σας ικανοποιεί η δουλειά σας;
Εννοείς το αποτέλεσμα; Δεν ικανοποιούμαι ποτέ! Πάντα πιστεύω πως μπορώ να τα πάω καλύτερα και αυτό με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος. Ούτως ή άλλως στη ζωγραφική κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος. Είναι κάτι που εξελίσσεται από γενιά σε γενιά. Μια ζωή δεν φτάνει για να είσαι ικανοποιημένος;
Πώς από τις σπουδές σας στη γαλλική φιλολογία αποφασίσατε να γίνεται καλλιτέχνης;
Απάντησα εν μέρει πριν. Έκανα διάφορες δουλειές για να συντηρούμαι και είχα δουλέψει σε delivery, είχα δουλέψει ως καθηγητής, εργάστηκα σε μαγαζί πουλώντας μπλουτζίν και δεν μου άρεσαν όλα αυτά. Περνούσα καλά όταν ζωγράφιζα και τελικά, όταν είδα κάποια ανταπόκριση, αποφάσισα να είναι α, όταν είδα κάποια ανταπόκριση, αποφάσισα να είναι αυτό το επάγγελμά μου. Είδα πως ήταν ρεαλιστικό ως σενάριο να δουλέψω ως ζωγράφος.
Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε να ζωγραφίζετε στους δρόμους;
Μέσα από τους Simpsons. Δανείστηκα ένα σπρέι από τον πατέρα μου χωρίς να τον ρωτήσω και ξεκίνησα να γράφω.
Γιατί δεν το κάνατε σε καμβά;
Γιατί το έκανα περισσότερο για την αδρεναλίνη. Για να φανώ cool στους συμμαθητές μου, στη γειτονιά. Δεν το έκανα για τη ζωγραφική, το έκανα για να εντυπωσιάσω τους φίλους μου και για την αδρεναλίνη. Όταν κάνεις κάτι που δεν πρέπει, μια σκανταλιά. Αυτό ήταν που μου άρεσε. Αν το έκανα σε καμβά θα ήταν βαρετό. Τώρα το έχω μετανιώσει, νιώθω πως έχασα χρόνο ζωγραφίζοντας στους δρόμους και νιώθω άσχημα και για σπίτια που έχω λερώσει. Υπάρχουν φορές που σβήνω πράγματα που έχω γράψει. Βέβαια ο δρόμος με βοήθησε σε πολλά πράγματα, μπορεί να δούλευα μόνος μου και να μην είχε δει ποτέ κανείς τίποτα από τα έργα μου.
Υπάρχει κάποιο έργο σας που δεν σας ικανοποιεί το τελικό αποτέλεσμα;
Κανένα δεν με ικανοποιεί. Ποτέ δε νιώθω πως έχω φτάσει εκεί που πρέπει. Αυτό που με ικανοποιεί δεν είναι το έργο, αλλά όταν βλέπω πως αρέσει στους ανθρώπους που το βλέπουν, αυτό είναι που μου προσφέρει ικανοποίηση.
Πόση ώρα σας παίρνει να κάνετε ένα graffiti και πόση έναν πίνακα;
Τα graffiti, αν και είναι συνήθως μεγάλα, χρειάζονται τις περισσότερες φορές λιγότερο χρόνο. Ένας ζωγραφικός πίνακας μπορεί να μου πάρει και 3 μήνες και να είναι 6 τμ. Ένα graffiti που μπορεί να είναι 150 τμ θα μου πάρει 4 μέρες να το κάνω. Βέβαια στους τοίχους έχω και βοηθούς, όπως την Ίριδα, και βοηθάει πολύ και αυτό. Θέλω να έχω κάποιον μαζί μου και για πρακτικούς λόγους και για την παρέα. Στον δρόμο μπαίνεις σε μια άλλη συνθήκη, κινείσαι πιο γρήγορα. Κάνεις πιο μεγάλες κινήσεις, ανεβοκατεβαίνεις σκάλες. Γίνονται όλα πιο σωματικά.
Πότε βγαίνετε να κάνετε τα graffiti σας, πρωινές ή βραδινές ώρες;
Θες τη συνταγή για τα παράνομα; (γέλια) Εγώ έβγαινα πιο πολύ πρωινές ώρες και προσποιούμουν πως κάποιος μου είχε ζητήσει να κάνω αυτά τα έργα. Φορούσα γιλεκάκι, έβαζα κορδέλα, το έκανα να φαίνεται πως μου το είχε ζητήσει κάποιος. Προς το τέλος, όταν έκανα έργα με περισσότερες λεπτομέρειες, πήγαινα σε εγκαταλελειμμένα κτήρια, που ήξερα πως κάποιος δεν θα με σταματούσε. Πήγαινα πρωινές ώρες που όμως ήξερα πως δεν θα είχε πολύ κόσμο. Ή την ώρα της Πρωτοχρονιάς, τον Δεκαπενταύγουστο, την Ανάσταση, Καθαρά Δευτέρα. Όμως δεν κάνω πια.
Τι θα κάνετε φέτος το καλοκαίρι;
Τώρα κάνω μια συνεργατική τοιχογραφία στην Κυψέλη στο Πανελλήνιο μαζί με άλλους καλλιτέχνες. Μετά έχω τα εγκαίνιά μου για μια έκθεση με τα τελάρα που έφτιαξα τον χειμώνα στο εργαστήριό μου σε έναν χώρο στην Πελοπόννησο που ονομάζεται Amanzoe. Μετά θα κάνουμε μια τοιχογραφία σε μια υπόγεια διάβαση στη Συγγρού. Είχαμε φτιάξει ήδη μια στη στοά που συνδέει την Πάντειο με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Μετά από αυτά ελπίζω να πάω στη Μύκονο. Με εμπνέει η αρχιτεκτονική της.
Ποιο είναι το τελευταίο σας έργο;
Ελπίζω να μην είναι το τελευταίο, να κάνω κι άλλα (γέλια). Ζωγράφισα ένα καραβάκι που λέγεται ‘’Σκοπελίτης’’ για τον εαυτό μου σε καμβά. Και είναι και η τοιχογραφία στο γήπεδο του Πανελληνίου. Όμως δεν σταματάω, πάντα πάμε στο επόμενο.
Ποιος είναι ο αγαπημένος δικός σας πίνακας;
Πάντα ο τελευταίος!
Ποιο έργο σας πήρε τον περισσότερο χρόνο;
Μάλλον οι πρώτοι μεγάλοι καμβάδες που έκανα για το μουσείο Μπενάκη. Ήταν ένα τρίπτυχο και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ, ζωγράφιζα στους δρόμους μέχρι τότε. Ήταν μια έκθεση στην οποία θα συμμετείχε ο Στέλιος Φαϊτάκης, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε γιατί δεν είχε χρόνο και μου ζήτησαν να πάρω τη θέση του. Δέχτηκα γιατί δεν ήξερα πόσο χρόνο θα μου έπαιρνε και επίσης ήμουν νέος στον χώρο και δεν μπορούσα να αρνηθώ τη συμμετοχή σε μια έκθεση. Και τελικά πέρασα 2 μήνες πάνω από το έργο. Αυτά τα ίδια σήμερα θα τα έκανα μέσα σε 3 μέρες.
Πώς ονομάζονταν αυτά τα έργα;
Ίος, Σίκινος και Σέριφος. Δεν αναπαριστούσαν κάτι, ήταν αφηρημένα, αλλά τότε ξεκίνησε να με ενδιαφέρει αυτή η θεματολογία και ήθελα να πάρω στοιχεία από την ελληνική αρχιτεκτονική. Διάλεξα αυτά τα 3 νησιά γιατί τα ανέφερε ο Ελύτης στο ‘’Άξιον Εστί’’.
Τι μουσική ακούτε;
Τον τελευταίο καιρό ακούω παλιά ελληνική μουσική. Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Σκαλκώτα, Καλομοίρη. Το ξέρω ότι δεν είναι πολύ κουλ, αλλά τέτοια μουσική ακούω. Ακούω και πολύ ραδιόφωνο και συλλέγω δίσκους.
Ποιο είναι το πιο διάσημο έργο σας;
Μάλλον ένα που το ονόμασα ‘’Δεν έχω πάει ποτέ στη Δήλο’’. Έχει εκτεθεί σε διάφορα ιδρύματα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και μου ζητούν συνέχεια να το αγοράσουν αλλά δεν το πουλάω. Μάλιστα κάποιος με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει αν έχω πάει στη Δήλο και μου πλήρωσε το εισιτήριο για να πάω στη Δήλο. Ήθελε να με καλοπιάσει για να αγοράσει το έργο, αλλά δεν του το έδωσα!
Ποιο είναι αγαπημένο σας χρώμα στα έργα σας;
Το λευκό. Δημιουργεί μια παύση, ένα κενό που σε βοηθά να εκτιμάς όλα τα υπόλοιπα.
Πώς επιλέγετε τι θα φτιάξετε κάθε φορά;
Μπορεί να έχω παραγγελία και εκεί κάνω αυτό που μου ζητούν. Για τα άλλα έργα μου, κάνω κέφι ένα θέμα και το ζωγραφίζω.
Έχετε κάνει ποτέ πορτρέτα;
Ναι, κάνω, αλλά δεν τα δημοσιεύω.
Σας αρέσει το μπάσκετ;
Πάρα πολύ, αλλά δεν είμαι καθόλου καλός σε αυτό!
Ποιο είναι το αγαπημένο σας φαγητό;
Ομελέτα!
